St. Jacobus de Meerdere, R.K. Enschede

Een man ging op reis. Hij verliet zijn huis. Het beheer droeg hij over aan zijn dienaren. Ieder kreeg zijn eigen taak.

Lenie ontfermde zich over zijn kinderen. Jan nam het op zich het hele huis opnieuw in de verf te zetten. Martin onderhield de tuin. Jos zorgde voor de paarden in de stal. De administratie was en bleef in handen van Jeannette. Oh, ja, er was ook nog een deurwachter. Die hield natuurlijk de wacht, opdat de man, als hij terug zou komen, alles thuis weer netjes aan zou treffen. Of liever nog, béter aan zou treffen. Alles verliep prima in huis. Het personeel kon het goed met elkaar vinden. De taken werden nauwgezet uitgevoerd. Alles liep eigenlijk op rolletjes. Toch miste men wat. De man op reis werd gemist. De sfeer die hij meebracht. Zijn leiding en inzicht. Zijn support, als je het even niet meer zag zitten. Men werd wel erg op zichzelf teruggeworpen. Maar men verslapte niet; bemoedigde elkaar; leerde van elkaar; was trots op wat men samen tot stand bracht. Men sleepte elkaar er doorheen en hield elkaar scherp, als men het even niet meer zag zitten.

Ik vroeg mij af: ‘Zouden wij ook zo door de huidige crisis kunnen komen?’ Het goede, spontane en vrije leven heeft ons even verlaten. Maar we weten, het komt terug! De voortekenen zijn gunstig. Hoe zullen wij dan terugkijken op de afgelopen maanden. Hebben we het ‘huis’ draaiende gehouden? Of treffen we het straks zelfs nog beter aan? Hebben we door alle misère heen ook iets opgedaan, geleerd, dat we vast willen houden?

Ik wens u een goede Advent toe! Dat de Advent juist dit jaar een tijd vol van verwachting en hoop voor u mag zijn!

Pastoraal werker Frank de Heus

Het is het jaar 1223. Franciscus van Assisi bevindt zich in Creccio, Italië, en vraagt zich af, hoe hij het Kerstverhaal met dat arme, behoeftige kindje Jezus, voor de arme en eenvoudige mensen in die regio open kan leggen. Franciscus bedenkt zich de eerste levende Kerststal. En dat spreekt aan! Het fenomeen ging de hele wereld over, maar werd ook al snel geannexeerd en geperverteerd door bijvoorbeeld de rijke elite in Napels, die in hun huizen grote en rijk aangeklede kerststallen plaatsten. Franciscus zou ervan gegruwd hebben. Franciscus zag in die letterlijk arme Jezus namelijk een inspirerend voorbeeld van hoe wij alles in ons leven in God’s handen kunnen leggen. Franciscus leerde van Jezus de kunst van het loslaten. En ik geloof, dat wij ons de afgelopen maanden in die kunst hebben kunnen of moeten oefenen. Noodgedwongen weliswaar. De vanzelfsprekende omgang met elkaar was er niet meer. Fysiek contact werd afgeraden. De gang over de grens voor vakanties was ‘not done’. Sommigen verloren familieleden, vrienden of bekenden aan het virus. Afstand kwam in plaats van nabijheid. Scholen gingen soms geheel, tijdelijk of half dicht. Je zag je collega’s van werk niet meer. Jong en oud voelde zich beperkt. Dat was de negatieve kant van het loslaten.

Toch was dat loslaten niet alleen maar negatief. We hebben de illusie moeten loslaten, dat we alles in de hand hebben; dat we alles vooruit kunnen vastleggen, zeker stellen, controleren. We hebben moeten leren leven bij de dag. We werden ons wellicht meer dan ooit bewust van onze verantwoordelijkheid voor onze medemens; dat onze vrijheid grenzen heeft, waar die de ander tekort doet of in gevaar brengt; hoe belangrijk het gewone menselijke contact is. We kregen meer tijd voor ons gezin, voor vader of moeder. We realiseren ons en waardeerden meer dan ooit het belang van school, van goede zorg, van een overheid die de solidariteit tussen mensen organiseert. Kleine tekenen van aandacht werden zeer op prijs gesteld. Het is de afgelopen maanden over onze menselijkheid gegaan. Willen wij zorg hebben voor kwetsbare medemensen, voor ondernemers die in het nauw zijn gekomen, voor werknemers die hun baan verliezen, voor mensen die allen komen te staan? Er is naast incidenten enorm veel steun gegeven en ook veel solidariteit geweest. Zal dat alles straks weer ondersneeuwen, als alles weer normaal wordt? Of kunnen we dat vasthouden?

Kerstmis is het feest van de menswording van God; van een nieuw begin; van vernieuwing. Woorden die hol kunnen klinken, maar die ook inhoud en waarde kunnen hebben, als wij ze inhoud en waarde geven. Ik hoop dat deze Kerst 2020 voor u, voor jou, een nieuw begin markeert. Dat we een ontwrichtend jaar achter ons laten en met hoop het nieuwe jaar binnen gaan. Ik wens u, jou, een zalig Kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar!

Pastoraal werker Frank de Heus

We sluiten zondag het kerkelijk jaar af met het feest ‘Christus Koning’. Ingesteld na de Eerste Wereldoorlog.  De keizers van Duitsland en Oostenrijk-Hongarije waren afgezet. En ook de Tsaar van Rusland. Maatschappelijke verhoudingen waren revolutionair gewijzigd. Oude macht had afgedaan.

Wat met de Franse revolutie was begonnen, was nu in heel Europa aan de orde. Mensen gingen samen zelf over hun leven. Waarbij ook Fascisme en Nationaal Socialisme in opkomst waren. Bij zoveel machtsverschuiving liet de paus vieren dat Christus Koning is. Tot aan, én voorbij het einde der tijden. Omdat zijn koningschap niet van deze wereld is, zoals Jezus zelf zegt. Inderdaad. De koning van alle leven durfde te sterven. Uit liefde. Veel mensen lijden verborgen in dit leven. Anderen zien niet, of kunnen niet aanzien waaraan ze lijden. En durven niet te helpen. Christus Koning. Wij geloven dat groepsdruk en wereldmacht niet op kunnen tegen de Liefde. Omdat die blijvend is. We hebben Jezus een heel kerkelijk jaar gevolgd. Van kribbe tot kruis. Hij kent het menselijk lijden. En waagt er zich aan, helemaal, tot in de dood. Bij onze onmacht om werkelijk lief te hebben, houdt hij het uit. En staat eruit op. Dat kunnen wij ook! Oorlog en dood zullen niet voor altijd te heersen. Wij kunnen hongerigen te eten geven, dorstigen te drinken. Wij kunnen vreemdelingen opnemen, en naakten kleden. Wij kunnen bezoeken wie ziek zijn en gevangen. Zulke naastenliefde verandert de wereld tot in eeuwigheid.

Paul Daggenvoorde, pastoor

Buiten is de nazomer nu echt over. De winterjas hangt aan de kapstok. De verwarming in huis brandt zacht. HERFST. En wie herfst zegt, denkt in onze geloofstraditie ook aan Allerzielen. Of nog beter: Allerheiligen; het feest waar we kunnen denken aan al degenen die ons zijn voorgegaan. De grote heiligen uit de verre tijden; en mijn eigen kleine heiligen: de mensen in mijn hart, die daar blijven wonen zolang ik zelf leef.
Misschien meer dan ooit, meer dan andere jaren hebt u behoefte om daar bij stil te staan. Dit jaar is zo veel anders geworden, anders aan te voelen, anders te beleven. Als dingen veranderen wil je juist terug naar wat vast staat, wat vertrouwd was.
Een kaars aan steken, een herdenkingskruisje vanuit de kerk mee nemen naar huis. Een bloem bij de foto op de kast. Allemaal bronnen van herinneringen. Van allerlei gevoelens. Van dankbaarheid vermengd met weemoed. Even stil vallen… alleen, maar juist ook samen met anderen. Lotgenoten, familie, vrienden, medeparochianen.
We gaan herdenken; maar anders dan voorheen. De herinneringen mogen blijven; onze tegenstrijdige gevoelens mogen er zijn. Thuis, in de kerk, op het kerkhof, bij het crematorium: overal branden er lichtjes als ondersteuning van ons gebed. Als teken van liefde tegen alle duister in. Mogen we dankbaar gedenken degenen die voor ons van eeuwigheidswaarde zijn. En mogen we daarin ons met elkaar verbonden voelen. De Trooster en Helper, de H.Geest zal ons daarin begeleiden.

Overweging door pastoraal werker Carla Berbée