St. Jacobus de Meerdere, R.K. Enschede

Vergeef me, tuinman, dat ik er weer ben
en dat ik morgen hier alweer wil wezen.
Ik heb nog alle stenen niet gelezen.
Er zijn er vele, die ik nog niet ken.

Dat is de reden, waarom ik hier dwaal.
’t is beter u daarover in te lichten.
Soms zijn er doden die ons iets berichten.
Zij spreken een uitzonderlijke taal.

Zo vond ik gister, in een witte steen,
een woord geschreven over eeuwig leven.
Wat doden zeggen is niet overdreven.
Het komt met wat beloofd is overeen.

Geert Boogaard

Pasen

‘Niemand is er ooit van teruggekeerd’, zeggen ze. ‘We weten het niet’, zeggen ze. ‘Ach, opium voor het volk’, zeggen ze. Maar wat zeg je zelf? In deze onrustige tijden? Is dit het dan? Een wereld met mensen in angst? Opgesloten in hun huizen. Schichtig langs elkaar heen lopend. Afstand houdend. Is dat wat wij willen? Waar wij naar verlangen? Neen, natuurlijk niet! We willen vrij, onbekommerd leven. We missen samen het optrekken, bij elkaar zijn, elkaar omarmen, je ‘gewoon’ veilig voelen. Maar zo ‘gewoon’ is dat dus niet. Wij mensen zijn vaak gefocused op alles wat fout gaat en wat goed gaat nemen we voor lief. Maar feitelijk leven we in een angstaanjagend vijandige wereld. Slechts een dun laagje atmosfeer beschermt ons tegen de grote leegte die ons omringt. Een foutje in de celdeling met verschrikkelijke gevolgen is zo gemaakt; een virus zo binnengedrongen. Wat een wonder eigenlijk, dat wij leven! Dat zoveel, zo vaak, zo goed gaat! Dat er te midden van zoveel ziekte, angst, geweld, ook zoveel lieve medemenselijkheid is! En je vindt het bij jouw tuinman, de man die het vuilnis ophaalt, de drogist en de apotheker, de verpleegkundige en de arts aan je bed, de buurvrouw met wie je ontzettend kunt lachen, de leerling op school die onverwacht uit de hoek komt. Ik vermoed Gods aanwezigheid in al die goede mensen, in de schoonheid van natuur en muziek, in de ware woorden die soms gesproken worden en de wereld in een nieuw daglicht zetten. God draagt ons, wiegt ons, zoogt ons en als ons leven dan ten einde loopt en we gaan die grens over… Dan is Hij er. Pasen!

Pastoraal werker Frank de Heus

Goede Vrijdag

Voor iemand die (te) jong gaat sterven

Te vroeg
en als verraad
dient de dood zich aan.

De strijd
ben ik moe,
het leven
was en is mij lief.

Sta mij bij
nu ik alles
moet loslaten
en gedenk hen
die rouwen
over mij.

Bewaar mijn tranen.
Berg mijn levensadem.
Laat mij niet
vallen in het niets.
Bevestig mijn bestaan.

Klaas Holwerda

Meditatie bij Goede Vrijdag

Mensen die met een boog om je heen lopen. Iemand in huis halen en dan bedenken met wie hij of zij allemaal contact zou kunnen hebben gehad. Anderhalve meter afstand houden. Horen van duizenden – als we niets zouden doen – zelf miljoenen die zouden kunnen sterven. De stervende die sterft in plastic. Zwaaiende gezinnen. Opa en oma achter het glas. Aanraken en weten dat je daarmee een grens overgaat. Wikken en wegen. Is het verstandig? Is het menselijk? Wat is het grotere goed?

Goede Vrijdag wordt dit jaar gevierd in een wereld gegrepen door angst. We zijn niet zo onkwetsbaar en onafhankelijk als wij dachten. Niemand en niets staat op zichzelf, bestaat op zichzelf. Wij zijn allen deel van het grotere geheel. Wij zijn groot en klein tegelijk. Groot in wie je bent. Klein in dat grote heelal met duizenden gevaren. Groot in hoe wij elkaar in deze tijd bijstaan, elkaar niet vergeten, elkaar steunen, beschermen, beter maken.

Het ‘waarom’ van al dat lijden, al die angst? Ach, we weten het niet en zullen het ook nooit weten. Heeft God er een bedoeling mee? Neen. Het is wat het is. Moeten wij boos worden op God? Wie zijn wij om God terecht te wijzen? Alles heeft zijn tijd. We kunnen er maar beter net als Job het zwijgen toedoen en dankbaar zijn voor alle goede dingen, die ons (door mensen) zomaar gegeven zijn, en met elkaar stil zijn en huilen en het niet weten, als het kwaad ons treft.

Ik steek een kaarsje op voor jou.

Pastoraal werker Frank de Heus

Paaswake

Wanneer wij moeten gaan
langs de grenzen van het leven,
waar ziekte ons klein maakt,
onzeker en afhankelijk,
laat ons leven dan niet verlopen in angst.

Als leven pijnlijk wordt,
het broze lichaam vervalt;
laat er een omarming blijven
die ons draagt.

Laten er mensen zijn
die ons vasthouden;
doe zelf uw naam eer aan
en laat U vinden
als wij U zoeken.

Amen.

Sytze de Vries

Meditatie bij Paasavond

In het donker van de Paasnacht zoeken wij licht. Een klein beetje is al genoeg om het donker te verdrijven. Waar het licht naar binnen wordt gebracht, wijkt de duisternis. Het begint met één klein nietig vlammetje in een grote donkere kerk, één kaarsje en dan volgt de één na de ander. Eigenlijk ongelofelijk, hoe snel dat gaat en hoe de ene mens de ander aan kan steken, verlicht. De angst die je in het donker kunt voelen, het wachten op een uitslag, een operatie, houdt hij wel of niet van mij, zal dit geluk blijven duren, hoe lang nog, is er een uitweg, red ik mijn werk, mijn bedrijf? Van het ene op het andere moment breekt het licht door, wordt het helder in je hoofd, warm in je hart. Je gaat het redden! Je hebt het gered! Je bent gered! De steen die over je leven lag, wordt weggerold. Engelen helpen jou verder. Een nieuw leven ontwaakt. Je krijgt er weer zin in. Als bij donderslag. Ongelofelijk Pasen!

Pastoraal werker Frank de Heus

'Niemand is er ooit van teruggekeerd’, zeggen ze. ‘We weten het niet’, zeggen ze. ‘Ach, opium voor het volk’, zeggen ze. Maar wat zeg je zelf? In deze onrustige tijden? Is dit het dan? Een wereld met mensen in angst? Opgesloten in hun huizen. Schichtig langs elkaar heen lopend. Afstand houdend. Is dat wat wij willen? Waar wij naar verlangen? Neen, natuurlijk niet! We willen vrij, onbekommerd leven. We missen het samen optrekken, bij elkaar zijn, elkaar omarmen, je ‘gewoon’ veilig voelen. Maar zo ‘gewoon’ is dat dus niet. Wij mensen zijn vaak gefocused op alles wat fout gaat en wat goed gaat nemen we voor lief. Maar feitelijk leven we in een angstaanjagend vijandige wereld. Slechts een dun laagje atmosfeer beschermt ons tegen de grote leegte die ons omringt. Een foutje in de celdeling met verschrikkelijke gevolgen is zo gemaakt; een virus zo binnengedrongen. Wat een wonder eigenlijk, dat wij leven! Dat zoveel, zo vaak, zo goed gaat! Dat er te midden van zoveel ziekte, angst, geweld, ook zoveel lieve medemenselijkheid is! En je vindt het bij jouw tuinman, de man die het vuilnis ophaalt, de drogist en de apotheker, de verpleegkundige en de arts aan je bed, de buurvrouw met wie je ontzettend kunt lachen, de leerling op school die onverwacht uit de hoek komt. Ik vermoed Gods aanwezigheid in al die goede mensen, in de schoonheid van natuur en muziek, in de ware woorden die soms gesproken worden en de wereld in een nieuw daglicht zetten. God draagt ons, wiegt ons, zoogt ons en als ons leven dan ten einde loopt en we gaan die grens over… dan is Hij er.
Zalig Pasen!