23 september. Zomaar een zondag? Niet voor het Jacobuskoor. Niet voor de mensen van de Jacobuskerk. Vandaag neemt het koor officieel afscheid. Na meer dan 100 jaar houdt het Jacobuskoor op te bestaan. Een bijzondere viering met een lach en een traan…

Half 10. De klokken luiden, de kerkgangers lopen binnen. Speciale boekjes liggen klaar, het koor zit in de banken. Voor de laatste keer zingt het Jacobuskoor tijdens de viering in eigen huis. Nog één keer in de koorbanken, nog één keer onder leiding van Willem Waanders de viering opluisteren. Nog ruim een uur en dan komt er een einde aan een tijdperk. Na de Communie vraagt Pastoor André Monninkhof alle aanwezige koorleden op het altaar te komen staan. In een toespraak blikt de pastoor met warme woorden terug op een lange periode, waarin het Jacobuskoor een vaste waarde binnen de vieringen was.

afscheid jackoor1

Natuurlijk staat hij stil bij de redenen waarom het koor besloten heeft te stoppen, maar hij kijkt ook vooruit. Een bewogen moment voor de koorleden, hier en daar komen zakdoeken te voorschijn. Nadat alle koorleden een fraaie kaars hebben ontvangen krijgen ze van de aanwezige kerkgangers een daverend applaus.

Met het inzetten van het Jacobuslied sluit het koor deze bijzondere viering in stijl af. Dat was het dan. Weemoed en opluchting. Tijd voor koffie. In het parochiehuis heeft de locatieraad inmiddels alles klaargezet voor een feestelijke afsluiting. Een receptietafel voor de koorleden, koffie, taart met afbeelding van de Jacobuskerk, een hapje en drankje.

afscheid jackoor2

Voorzitter Ben Berkel mag als eerste de taart aansnijden! Aansluitend blikt hij in een korte toespraak terug op de afgelopen bewogen periode. Namens de locatieraad bedankt Ineke Keizer alle koorleden met een fraaie bos bloemen nogmaals voor de jarenlange inzet voor het koor en de kerk. Na afloop van een zeer geanimeerde receptie in een vol parochiehuis nemen alle aanwezigen persoonlijk afscheid van de koorleden. Als koorlid, uiteraard. Want in de Jacobuskerk hopen we alle betrokkenen nog heel lang en vaak te mogen ontmoeten!

Hetty Mulder